Ik stond vanochtend bij de bloemenzaak te wachten tot ik aan de beurt was om een boeketje af te rekenen. De mevrouw voor mij was eindeloos tegen de bloemist aan het kwekken over van alles en nog wat. Ze had vooral aandacht voor haar verhaal, en niet voor het afrekenen, hoewel ze haar pinpas al in de hand hield.

De bloemist zag dat er achter zijn kwekkende klant een rij ontstond. Hij probeerde haar tot opschieten te manen. Dat deed hij op een wat plechtige, bijna spiritueel klinkende manier: “U mag nu de oplegging doen.” Gelukkig begreep de mevrouw meteen wat hij bedoelde. En het pinapparaat gaf met een piepje aan dat de oplegging succesvol was volbracht.