Vandaag een klein woordje in de spotlights: Me. Niet in luie spreektaal als “Me zusje zit op ballet”, maar in zinnen als “We hebben me toch gelachen,” of “Het was me een roteind fietsen.” Hier drukt me nadruk uit. Vaak wordt het gevolgd door toch, maar dat hoeft niet per se. Me blijft in zo’n zin altijd onveranderlijk. Je zegt niet “We hebben ons toch gelachen” of “Het was u een roteind fietsen”. Normaal gesproken is me een wederkerend voornaamwoord. Maar bij dit soort constructies weet ik niet hoe het als woordsoort heet. Ik zal me toch trots zijn op wie me dat weet te vertellen!